برگرد ...

وقتی او رفت گویی همه چیزم رفت. امیدها-شادی ها- نگاه ها- سکوت ها. ای کاش می آمد و از تنهایی نجاتم

می داد ای کاش آخرین بار چشمم به چشمش می افتاد و دوباره نگاه های پر مهرش را می دیدم - تبسم روی

لبانش را- گرمی دستانش را. آری او رفت وهمه ی وجودم را سوزاند ، چشم به راهش هستم. هرکس را می بینم

گویی صورت او جلوی چشمانم است. امیدوارم تا شاید یکبار دیگر در با دست های گرم او باز شود و یخ های درونم

را آب کند باز هم امیدوارم وبه خاطر همین امید است که می گویم :

                                     آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست

                                                                  هرکجا هست به سلامت بادش

                                                    "در ناامیدی بسی امید است"

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط غزاله در 10:56 | |